sojourn

“Sojourn”, de debuutkortfilm van Lena Nerinckx, stelt narcisme in een relatie centraal. Met subtiele verwijzingen naar de Griekse mythe Narcissus wordt in de taal van twee verstrengelde lichamen de grens tussen geborgenheid en verstikking aangeraakt.

Lena Nerinckx (°1995) studeerde aan LUCA School of Arts en Thomas More. Haar werk danst op de grens tussen droom en realiteit, daar waar de ambiguïteit van gedachten en emoties raakt aan de perceptie van de feitelijkheid. Nerinckx gebruikt film als medium om deze complexe interacties te vertalen naar een verbogen en surrealistische wereld, waarin de fijnmazige tactiliteit van lichaamstaal grijpt wat woorden soms moeilijk kunnen vatten.

“Sojourn” is een melancholisch werk waarbij niet alles letterlijk interpreteerbaar is. Dit geeft de kijker de mogelijkheid om op basis van eigen ervaringen zichzelf erin terug te vinden.

De composities van de twee verstrengelde lichamen zijn gebaseerd op het proces dat eigen is aan narcisme. De twee identiteiten smelten samen naar één identiteit. Om die “geboorte” te laten plaatsvinden verliest één van de twee geliefden haar persoonlijkheid, waarmee de ander zich voedt. In elke houding schuilt een (dis)balans. Het surrealistisch bed (verbeeld in witte lakens) is een terugkerend element. Het bed staat symbool voor zowel de dood (het verliezen van één persoon) als de geboorte (het herrijzen van de narcist).

Er is bewust gekozen niet met dialoog in beeld te werken om een voyeuristisch effect te creëren. Dit refereert naar het feit dat vriendschap op de achtergrond verdwijnt in de poging “één” te worden. De omgeving kijkt toe vanop een afstand en heeft geen invloed meer om de personen tot rede te brengen. Het sounddesign is gebaseerd op korte hersenspinsels van het koppel en mechanische geluiden die de desolate sfeer versterken.